Kickboxing

Kickboxing powstał jako połączenie elementów wschodnich sztuk walki (karate, taekwondo, muay thai) z zachodnim boksem. Za początek uznaje się Japonię lat 60., gdzie promotor Osamu Noguchi wraz z zawodnikami karate i muay thai stworzył nową formę rywalizacji sportowej. W latach 70. styl przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie pod nazwą „full contact karate” zaczęto organizować pierwsze zawody, szybko ewoluując do pełnoprawnego kickboxingu.

Kickboxing jest dyscypliną sportową i formą sztuki walki nastawioną na walkę w stójce. Podstawą są techniki bokserskie (ciosy proste, sierpowe, podbródkowe) oraz kopnięcia (okrężne, frontalne, boczne, low kicki). W zależności od federacji i formuły dopuszcza się różny zakres technik:

• Light contact, semi contact – rywalizacja punktowa, akcent na szybkość i precyzję.
• Full contact – ciosy i kopnięcia powyżej pasa, nacisk na nokaut.
• Low kick – dodatkowo dozwolone kopnięcia w uda.
• K-1 rules – najbardziej popularna obecnie formuła, łącząca boks, kopnięcia, kolana (z ograniczeniem klinczu).

Sztuka kickboxingu opiera się na trzech filarach:

• Technika – precyzja ciosów i kopnięć, ekonomia ruchu, umiejętność łączenia kombinacji.
• Taktyka – kontrola dystansu, tempo walki, przewidywanie i neutralizacja ataków przeciwnika.
• Kondycja i siła – intensywne przygotowanie fizyczne, odporność na uderzenia, wydolność.

W wymiarze sportowym kickboxing jest narzędziem rywalizacji i sprawdzania siebie w ringu. W wymiarze sztuki walki – systemem rozwijającym ciało i umysł poprzez dyscyplinę, kontrolę agresji, naukę koncentracji i samopoznania.

Dziś kickboxing ma charakter globalny. Istnieją międzynarodowe federacje (WAKO, ISKA, K-1), odbywają się mistrzostwa świata, a sama sztuka ukształtowała współczesne mieszane sztuki walki (MMA), stając się jednym z kluczowych stylów w przygotowaniu zawodników.